29.12.09

Εργαστήριο Ελεύθερου Μουσικού Αυτοσχεδιασμού

Στόχος των εργαστηρίων είναι ο αυτοσχεδιασμός ως συλλογική προσπάθεια, και η συνεχής διερεύνηση ηχητικών δομών και σχέσεων. Τα εργαστήρια δεν αποσκοπούν στη δημιουργία “κομματιών” ή “συγκροτήματος”, ούτε θεωρούνται πρόβες για κάποια συναυλία. Αν και μέσα από τη διαδικασία των εργαστηρίων είναι αυτονόητο (έως και επιθυμητό), ότι θα προκύψουν συνεργασίες ή / και projects μεταξύ μεμονωμένων μελών, τα ίδια τα εργαστήρια έχουν καθαρά διερευνητικό χαρακτήρα. Κάθε είδους ηχητική πηγή (ακουστική, ηλεκτρική, ηλεκτρονική) είναι ευπρόσδεκτη. Ευπρόσδεκτοι είναι και όσοι δεν έχουν μουσική εμπειρία.

Το εργαστήρι είναι ανοιχτό σε όλους και δωρεάν.


Οι συμμετέχοντες φέρνουν ό,τι θέλουν να παίξουν, και ό,τι χρειάζεται για ν’ακουστεί το οργανό τους (ενισχυτή / ηχείο / καλώδια / πολύμπριζα…). Ο δανεισμός και η ανταλλαγή οργάνων μπορούν να συμβούν κατά τη διάρκεια των εργαστηρίων, αλλά δεν είναι αυτονόητα. Αν κάποιος δεν φέρει όργανο, αυτό σημαίνει ότι προτίθεται να φτιάξει ήχους χωρίς όργανο.


Οι συναντήσεις δεν έχουν τη λογική του
jamming, ούτε αυτή του μαθήματος, απλά παίρνουν τη μορφή διερευνητικού παιξίματος με ορισμένους περιορισμούς.

Το εργαστήρι ξεκινά στις 17:00, και τελειώνει το αργότερο στις 19:00. Προκειμένου να εκμεταλλευτούμε όσο το δυνατόν καλύτερα το διαθέσιμο χρόνο, παρακαλούνται όσοι θέλουν να παίξουν να έρχονται στην ώρα τους, και να έχουν μαζί τους ό,τι χρειάζονται.

Διοργάνωση: Acte Vide (Δανάη Στεφάνου, Γιάννης Κοτσώνης)

Ημέρα: Κυριακή

Ώρα: 17.00 – 19:00


Τηλέφωνο: 6945532887

15.12.09

4.12.09


11.11.09

10.11.09

ΘΕΑΤΡΟ 2009 / 2010

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ POUND
σκην. Ν. Νικολάου
16, 17, 18 & 23, 24, 25 Ιανουαρίου 2010

Γεωγραφίες
Σκηνικές εγκαταστάσεις τοπίων και συμβάντων σχηματίζουν τις Γεωγραφίες, ένα μακρόπνοο σχέδιο βασισμένο στην ιδέα της δημιουργίας ανοίκειων πορτραίτων.
Μονίμως εν εξελίξει, οι Γεωγραφίες καταθέτουν μία απόπειρα χαρτογράφησης ιδιότυπων χναριών, αλλά και την κατασκευή μίας στρατηγικής γι` αυτό που δεν έχει ακόμα συμβεί.
Γεωγραφία Pound
Το αρχιτεκτόνημα του ερειπωμένου τοπίου, αποτελεί το δεύτερο μέρος του project Γεωγραφίες. Mία σκηνική εγκατάσταση για τον πάνθηρα δίπλα στην τριανταφυλλιά του, για την φωνή που ηχεί αλλόκοτη και ξένη, για την κίνηση που είτε έχει σταματήσει είτε όχι.


LES ADIEUX (σχεδιάσματα πάνω στο νεκρό του Bataille)
σκην. Ν. Νικολάου
17, 18, 19, 20, 24, 25, 26, 27 Απριλίου 2010
1, 2, 3, 4 Μαΐου 2010

Ένα σκοτεινό παραμύθι για τη διεργασία του πένθους.Το μυστικό δωμάτιο, το καθιστικό, το δάσος και το πανδοχείο φιλοξενούν τη Μαρία, τον Εντουάρ και έναν αλλόκοτο πιγκουίνο. Ο ερεβώδης κόσμος της ερωτικής επιθυμίας, του αποχαιρετισμού, της υπόσχεσης, αλλά και μιας θεμελιώδους ευθύνης απέναντι στο πρόσωπο που χάνεται, στοιχειώνει αυτούς τους χώρους και τους μεταμορφώνει σε ένα τοπίο ετερότητας, για να μη μπορούν να ξαναϊδωθούν με τα ίδια μάτια ποτέ πια..

ΤΑ ΝΙAΤΑ
του Joseph Conrad
δραματοποιημένο αναλόγιο με τον Άρη Μπερλή
μετάφραση: Άρης Μπερλής
σκηνοθετική επιμέλεια: Θέμελης Γλυνάτσης
Οκτώβριος 201ο

"Αλλά τα νιάτα είναι το ακριβώς αντίθετο των εξαντλητικών παρατάσεων – δηλαδή του καθαυτού χρόνου. Είναι φλογερά, συναρπαστικά και στιγμιαία. Από τις εντάσεις που δημιουργεί αυτό το αντιθετικό ζεύγος (ατέρμων χρόνος – άλκιμα νιάτα) προκύπτει σε μεγάλο βαθμό η λογοτεχνική ισχύς του κειμένου, που εγγυάται την αναγνωστική απόλαυση."
(απόσπασμα από το Επίμετρο του Άρη Μπερλή για τα Νιάτα, εκδ. Άγρα, 1999)
[για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων]



Μαρία Ευσταθιάδη
ΟΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΙ
σκην. Θ. Γλυνάτσης
Νοέμβριος 2010

Το θεατρικό έργο της Μαρίας Ευσταθιάδη Παρείσακτοι αποτελείται από δέκα μονολόγους (ή μονωδίες, όπως προτιμά να αποκαλεί αυτά τα κείμενα η συγγραφέας) φαντασμάτων, έναν μονόλογο ενός χωλού επιστάτη κάποιου κήπου και ένα τελικό κομμάτι που απαγγέλλεται από όλα τα φαντάσματα μαζί. Χρησιμοποιώντας έντονες εικόνες και έναν ιδιαιτέρως μουσικό λόγο, η συγγραφέας πλάθει ένα συναρπαστικό θεατρικό «στοίχειωμα» . Ενώ σε μια πρώτη ανάγνωση τα κείμενα φαίνονται ασύνδετα, με μοναδικό συνδετικό κρίκο μια παράγραφο που επαναλαμβάνεται από όλα τα φαντάσματα, η Μαρία Ευσταθιάδη έχει καταφέρει να σμίξει τις μονωδίες αυτές μέσω της θεματολογίας της απώλειας. Η απώλεια της ζωής, του έρωτα, της γλώσσας και της μνήμης είναι τα θέματα που διαπερνούν και εν τέλει συνδέουν τους πυκνούς μονολόγους.

Μαρίας Ευσταθιάδη ΟΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΙ



σκην. Θ. Γλυνάτσης
Νοέμβριος 2010

Το θεατρικό έργο της Μαρίας Ευσταθιάδη Παρείσακτοι αποτελείται από δέκα μονολόγους (ή μονωδίες, όπως προτιμά να αποκαλεί αυτά τα κείμενα η συγγραφέας) φαντασμάτων, έναν μονόλογο ενός χωλού επιστάτη κάποιου κήπου και ένα τελικό κομμάτι που απαγγέλλεται από όλα τα φαντάσματα μαζί. Χρησιμοποιώντας έντονες εικόνες και έναν ιδιαιτέρως μουσικό λόγο, η συγγραφέας πλάθει ένα συναρπαστικό θεατρικό «στοίχειωμα» . Ενώ σε μια πρώτη ανάγνωση τα κείμενα φαίνονται ασύνδετα, με μοναδικό συνδετικό κρίκο μια παράγραφο που επαναλαμβάνεται από όλα τα φαντάσματα, η Μαρία Ευσταθιάδη έχει καταφέρει να σμίξει τις μονωδίες αυτές μέσω της θεματολογίας της απώλειας. Η απώλεια της ζωής, του έρωτα, της γλώσσας και της μνήμης είναι τα θέματα που διαπερνούν και εν τέλει συνδέουν τους πυκνούς μονολόγους.

LES ADIEUX (σχεδιάσματα πάνω στο νεκρό του Bataille)



σκην. Ν. Νικολάου
17, 18, 19, 20, 24, 25, 26, 27 Απριλίου 2010
1, 2, 3, 4 Μαΐου 2010

Ένα σκοτεινό παραμύθι για τη διεργασία του πένθους.Το μυστικό δωμάτιο, το καθιστικό, το δάσος και το πανδοχείο φιλοξενούν τη Μαρία, τον Εντουάρ και έναν αλλόκοτο πιγκουίνο. Ο ερεβώδης κόσμος της ερωτικής επιθυμίας, του αποχαιρετισμού, της υπόσχεσης, αλλά και μιας θεμελιώδους ευθύνης απέναντι στο πρόσωπο που χάνεται, στοιχειώνει αυτούς τους χώρους και τους μεταμορφώνει σε ένα τοπίο ετερότητας, για να μη μπορούν να ξαναϊδωθούν με τα ίδια μάτια ποτέ πια..

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ POUND



σκην. Ν. Νικολάου
16, 17, 18 & 23, 24, 25 Ιανουαρίου 2010

Tο αρχιτεκτόνημα του ερειπωμένου τοπίου, αποτελεί το δεύτερο μέρος του project Γεωγραφίες. μία σκηνική εγκατάσταση για την γεωγραφία ως γεωμετρία των τόπων και των συμβάντων, για την φωνή που ηχεί αλλόκοτη και ξένη, για την κίνηση που είτε έχει σταματήσει είτε όχι.

με τους
βασιλική ανδρέου / θέμελη γλυνάτση
σύλληψη - σκηνοθεσία: ντίνος νικολάου
σχεδιασμός παράστασης - σκηνικού χώρου - κοστουμιών - φωτισμών: ντίνος νικολάου / μυρτώ βαγιώτα
σχεδιασμός + κατασκευή γλυπτών αντικειμένων: βαγγέλης μακρόπουλος / νικολίνα μπαϊρακτάρη
σύνθεση και επεξεργασία ηχητικού περιβάλλοντος: δημήτρης καλλίρης

διάρκεια: 35’

30.6.09

Κριτική για τον Igitur (2)

Νέα Εστία, Μάιος 2009, τευχ. 1822, σελ. 1149

Απόπειρα παραστασιακής απόδοσης αποσπασμάτων ενός πυκνού, σκοτεινού αφηγήματος του Γάλλου ποιητή, μεταφρασμένο με έγκυρο λόγο από τη Μαρία Ευσταθιάδη, επιχείρησε ο Θέμελης Γλυνάτσης με βασικό συνοδοιπόρο τη μουσική των Γιάννη Κοτσώνη, Δανάης Στεφάνου (που ήταν επί σκηνής) και του Δημήτρη Παπαδάτου. Σε έναν ολόλευκο μακρόστενο χώρο που περιβάλλεται από τους πάγκους των θεατών, ένας ηθοποιός κινείται αργά, η φωνή οφ αφηγείται, η μουσική παρεμβαίνει καθόλη τη διάρκεια με εντυπωσιακούς ήχους και παράγωγα της φωνής δημιουργώντας ένα ηχητικό περιβάλλον που υπερκαλύπτει τα πάντα, ακόμα και τη φωνή που γίνεται σχεδόν ψίθυρος ή διακοπτόμενες λέξεις και φράσεις, εκπέμποντας φευγαλέο νόημα όπως ίσως είναι ο Ιγκιτούρ. Μικρά γλυπτά (του Περικλή Πραβήτα) ή αντικείμενα βρίσκονται σπαρμένα στην πορεία που ακολουθεί το σώμα, και σε κάποια από αυτά θα σταθεί για να τα χειριστεί στιγμιαία, όπως ένα φτερό ή ένα πεσμένο μελανοδοχείο, έως ότου το σώμα-ηθοποιός (Ντίνος Νικολάου) θα σταθεί, θα γδυθεί ολότελα για να αρθρώσει το σύντομο απόσπασμα λόγου και θα αποχωρήσει.
Παράσταση που θέλει να αφήνει αδιαφανές το μήνυμά της σε πρώτη όψη, παράσταση ήχων και σώματος, καλλιτεχνικό συμβάν που προσεγγίζει περισσότερο την εικαστική-ηχητική περφόρμανς, ωστόσο με ιδιαίτερη ένταση, όση ένταση διαθέτει το λευκό σε αντιπαράθεση με το χρώμα. Και με εμφανή τον πειραματικό του χαρακτήρα, επομένως ενδιαφέρον και ως σκηνική κατάθεση της προκαλούμενης από μιαν ανάγνωση έμπνευση.

Δημήτρης Τσατσούλης

24.5.09

Κριτική του Δ. Τσατσούλη για τον Igitur

Επτά, Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Θέατρο ανοιχτών πιθανοτήτων
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

Igitur: Στη σκηνοθεσία του Θέμελη Γλυνάτση, ο ποιητικός λόγος του Στεφάν Μαλαρμέ, μεταφρασμένος από τη Μαρία Ευσταθιάδη, γνωρίζει την απόλυτη σκηνική του αφαίρεση στον ενιαίο για τη σκηνή και την πλατεία ολόλευκο μακρόστενο χώρο.
Στο κέντρο, ο ηθοποιός Ντίνος Νικολάου με αργή κίνηση προσεγγίζει τα διάσπαρτα στο έδαφος μικροαντικείμενα. Παράλληλα, η φωνή οφ (του ιδίου;) αφηγείται, συνοδευόμενη και συχνά υπερκαλυπτόμενη από τα ηχητικά (μουσικά ή παραγλωσσικά) ακούσματα που σπαράσσουν τον λόγο. Μόλις πριν το τέλος, ο απογυμνωμένος από τα ρούχα του ηθοποιός, αναλαμβάνει τη ζωντανή εκφορά του λόγου και εξαφανίζεται. Αν, σύμφωνα με την αριστοτελική οπτική, στην επική ποίηση δεσπόζει ο χρόνος ενώ στη δραματική ο χώρος, τότε, ο αναδιπλασιασμός του δραματικού προσώπου από τον (έστω και σκηνικά απόντα) αφηγητή σημαίνει την επικυριαρχία του χρόνου πάνω στον χώρο, ενώ ταυτόχρονα το δραματικό πρόσωπο γίνεται αφηγητής και θεατής του ίδιου του εαυτού του.

26.4.09

Photographs from Igitur



Sounding Mallarme's invisible theatre (extract)

The starting point for the theatrical presentation of Igitur was the concept of a performance where all constituent elements, whether sonic or visual, would hold an equal yet interchangeable function in the perception of the audience. The performance borrows Mallarmé’s address to Igitur’s readers, and extends its implications to a theatre audience: it is the audience which organises the “things” of the performance. The synchronicity of the performance elements allows spectator / listeners to create different sets of perceptual backdrops which can be raised or lowered subjectively and at will; to use a more Mallarmean metaphor, the performance elements become the various surfaces of a constantly moving fold. In every instant of the performance, audience members have the ability to guide their perception and explore individual foldings...


The sonic distribution of the “composed” and pre-recorded material, as well as the chance element that characterised the live production of sound decentralised the sonic stimuli. The audience cannot identify the sources of any given sonic stimulus, and is thus encouraged to perceive sound as a spatial characteristic, rather than a mere sonic accompaniment. This effect is augmented by the fact that the performing musicians (live electronics & two vocalists) are situated behind the audience, partially obstructed from view by two columns; they can therefore be glimpsed, but not consistently seen by all audience members. The only point in the performance where sound is identified with its source occurs in the space of the silent actor. Towards the end of the performance, the actor recites the passage entitled The dice. The unamplified presentness of the voice, and the ensuing silence that occurs from the part of the musicians (one of the few “constants” of the sound design), in a sense function as a denouement for the performance. Nevertheless, they do not signify an absolute end; rather, they lead to the exit/death of the actor and the re-emergence of both amplified sound and pre-recorded text. The presentness of language only functions in a self-annihilatory way: language becomes present, only to reveal its inadequacy and promote the nothingness that underlines the whole of Mallarmé’s text...


Mallarmé had once likened the act of reading to “a solitary silent concert” to arrive at the idea that “music … is poetry par excellence”. Despite the elusive and cryptic nature of Mallarmé’s text, which in its unstaged form would have provoked the intense commitment of a single reader in order to be somehow deciphered, the performance of Igitur dissolved any sense of solitary, isolated activity, and approached the text in a collective fashion. The fragmentary character of the text, and Mallarme’s conscious choice to break apart his authorial persona and lose himself within the prose of Igitur, provided a platform on which people from different artistic backgrounds met and created a true ensemble piece, where multiple intents and subjective approaches came to merge. The “solitary, silent concert” that the Mallarmean text invites his reader to engage with was thus transformed into an equally intense but fundamentally reactive, collective, intersubjective, and therefore embodied sense of silence.


(co-authored by Danae Stefanou, Ioannis Kotsonis and Themelis Glynatsis. This paper was presented in the Theatre Noise conference, Central School of Speech and Drama, London, 24/04/04)




Igitur: the map of the space

Igitur: the mirror scene (excerpt from performance)

Igitur: the mirror scene (excerpt from rehearsal)

Igitur: excerpt from a rehearsal

19.4.09

Acte Vide @ Cafe OTO


ACTE VIDE + Grundik Kasyansky / Eddie Prevost / Jerry Wigens

ACTE VIDE

WEDNESDAY 22nd April 2009



Times : 8pm

Tickets : £5



ACTE VIDE



Acte Vide is an open-ended duo project between Yannis Kotsonis and Danae Stefanou. It consists of a series of improvised sessions that take place in public or domestic settings, and involve mainly piano and electronics, but extend to voice, percussion, and any found object in sight. Our sessions explore the constant circle of reactivity that emerges from the real-time, spontaneous interaction between two sound sources and two personalities. They are therefore intimate, dense and concentrated, and are treated and documented as one-off performances.



All our recorded sessions are available for download at http://acte-vide.blogspot.com



Grundik Kasyansky (electronics), Eddie Prevost (percussion), Jerry Wigens (clarinet)



Bound by a common commitment to experimentation and the exploration of sound material, the trio are regular participants in Prevost’s weekly workshop. Eddie Prevost needs little introduction, being one of the leading performers and theorists in the field of improvisation, widely known for his work with AMM. Grundik Kasyansky works both solo and with others in the fields of improvisation and installation, and designs sound for dance, theatre and film. He was born in Moscow in 1974 and has lived in New York and also in Israel where he formed the leading experimental duo Grundik+Slava. Jerry Wigens is an improviser and composer, and is active as both a guitarist and clarinetist. He is involved in a wide range of musical activities involving an improvisational approach.



The three have never played together as a trio.

Igitur in front of the feather

1.4.09

Ένα απόσπασμα από τον "Ιγκιτούρ"

ή τα ζάρια –
απορρόφηση του τυχαίου

Πάνω στην τέφρα των άστρων, την αδιαίρετη τέφρα της
οικογένειας, ήταν ξαπλωμένο, το δύστυχο πλάσμα,
αφού πρώτα ήπιε τη σταγόνα του μηδενός, που λείπει απ’τη θάλασσα.
(To άδειο φιαλίδιο, τρέλα , μόνον αυτό άραγε έχει απομείνει
από τον πύργο ;) Χωρίς πια το Μηδέν, δεν απομένει παρά ο πύργος της καθαρότητας.
(μετ. Μ. Ευσταθιάδη)

The space - ready



28.3.09

Igitur's music

Δελτίο Τύπου

Η πολιτιστική εταιρία KNOT ξεκινάει την καλλιτεχνική της πορεία με την πανελλήνια πρώτη παράσταση του Ιγκιτούρ, του πειραματικού θεατρικού κειμένου του Γάλλου ποιητή, Στεφάν Μαλλαρμέ. Ο Ιγκιτούρ περιγράφει την πορεία ενός νέου άντρα προς το θάνατο, που δεν σηματοδοτεί το απόλυτο τέλος, αλλά μια εκρηκτική αφετηρία.

Μια ομάδα σκηνοθετών, ηθοποιών, τραγουδιστών και μουσικών συνθέτουν μια ιδιότυπη performance, που συνδυάζει το θέατρο, τη μουσική, το sound design και την εγκατάσταση. Τραγουδιστές και μουσικοί συμμετέχουν στην σκηνική δράση ενός ηθοποιού, πλάθοντας ένα πολυδιάστατο, σύγχρονο θέαμα.

Το κείμενο που θα χρησιμοποιηθεί, ειδικά μεταφρασμένο από την Μαρία Ευσταθιάδη για την παράσταση, περιλαμβάνει κομμάτια που μεταφράζονται για πρώτη φορά στα Ελληνικά.

Μετά την παράσταση της 6ης Απριλίου, θα πραγματοποιηθεί στρογγυλό τραπέζι με θέμα του έργο του Μαλλαρμέ, όπου θα μιλήσουν οι Δημήτρης Δημητριάδης, Μαρία Ευσταθιάδη, Δανάη Στεφάνου και Θέμελης Γλυνάτσης.

Οι μέθοδοι και οι τεχνικές της παράστασης θα παρουσιαστούν στα διεθνή συνέδρια «Ελληνική μουσική δημιουργία του 20ού αιώνα για το λυρικό θέατρο και άλλες παραστατικές τέχνες» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (27-29 Μαρτίου 2009) και «Theatre Noise» στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (22-24 Απριλίου 2009).

7.1.09

a mise-en-scene

A throw of the dice by St. Mallarme

first post test

Hello all
this is the first post in our blog

we hope the blog will become a powerful site for exchanging ideas, discussions and confrontations